เมื่อพาธจับลูเกียไม่ได้

อะไรนะ!? ไม่รู้จักลูเกียงั้นเหรอ!!! เกิดเป็นคนไทยทั้งที ไม่รู้จักลูเกียได้ยังไงล่ะป๊าดดดด!!

งั้นพูดสั้นๆ ละกันว่าลูเกียก็คือโปเกม่อนระดับตำนานตัวหนึ่ง ที่มีรูปร่างหน้าตาแบบภาพด้านบนนั่นแหละค้าบ~

..................................................................................................

วันนี้มีฝนตกกระหน่ำลงมาตั้งแต่ช่วงเช้าของวัน เม็ดฝนที่โปรยปรายเหล่านั้นได้หลงเหลือเป็นละอองไอน้ำในอากาศ ทำให้อากาศในช่วงบ่ายของวันนั้นค่อนข้างเย็น เหมาะแก่การนอนหลับพักผ่อนของคนที่อดหลับอดนอนแบบผมมาก

ผมใช้เวลาช่วงเย็นของวัน คุดคู้อยู่กับการขดตัวในที่นอน เพื่อเติมพลังให้กับร่างกายที่อ่อนเพลียมาจากการเล่นเกมยันเช้าแล้วไปทำงานในสภาพซอมบี้มาหลายวัน ผมรู้สึกสบายตัว สบายใจ และหวังว่าความรู้สึกนี้จะคงอยู่ไปเรื่อยๆ

แต่แล้ว... เสียงเปิดประตูอย่างเร่งรีบก็ดังขึ้นมาจากทางเข้าห้องของผม เสียงนั้นได้มอบลางสังหรณ์ที่ทำให้ผมรู้สึกได้ถึงภยันตรายที่กำลังย่างกรายเข้ามา.... เอาล่ะสิตรู.. คราวนี้จะโดนด่า จะโดนเรียกใช้แรงงาน จะโดนเรียกไปขัดส้วม หรือจะโดนอะไรอีก....!!! บ้านนี้เมืองนี้มันเป็นอะไรกันไปหมดดดด หาความสงบไม่ได้แล้วหรือไง !!!

พลันนั้นเด็กสาววัย 7 ขวบวิ่งฝุ่นตลบเข้ามาที่เตียงของผม พร้อมกับคำขอที่ผมไม่อาจคาดคิดได้....

พาธ : กู๋บอนๆๆๆ ช่วยจับลูเกียให้หน่อย!!! พาธจับมันไม่ได้...!!

กู๋บอน : Zzzzzzzzzz....................... Zzzzz.......................

เวลาแบบนี้ มุกแกล้งหลับย่อมเป็นสิ่งที่ผมหยิบออกมาใช้มากที่สุด มันอาจเป็นวิธีที่ใช้ได้ผลกับคนที่พอมีความเกรงใจให้กับเรา แต่ผมลืมคิดไปว่ามันคงใช้ไม่ได้ผลกับเด็กที่ไม่มีความขยัน ไม่ซื่อสัตย์ ไม่อดทน ไม่มีวินัย และไม่ฝักใฝ่คุณธรรมแบบเจ้าพาธ... เด็กที่สามารถจิกผ้าห่้มของผม และโยนมันทิ้งไปได้อย่างไม่มีหิริโอตัปปะ

พาธ : กู๋บอนนนน!!! ตื่นมาจับลูเกียได้แล้ว...!!

กู๋บอน : ฮ่วยยย... มีปัญญาเล่นเองมาถึงจุดนี้ ก็ต้องมีปัญญาจับมันเองสิฟะ ไปจับมันเองเด้!! กู๋จะนอน!!

พาธ : แต่หนูจับมันม่ายยย ด้ายยยยย!!!!

กู๋บอน : แต่กู๋บอนจะนอน พาธไปพยายามเองก่อนละกัน ตีๆ มันให้ใกล้ตาย แล้วโยนบอลเข้าไปรัวๆ ก็จับได้แล้ว

พาธ : แต่หนูทำม่ายยย ด้ายยยยยยยยยย !!!

กู๋บอน : กู๋บอนนอนต่อล่ะนะ สวัสดี....

พาธ : กู๋บอนนนนน !!! จับลูเกียให้หนูก่อนน!!!!

กู๋บอน : Zzzzzzz......................... Zzzzzzzzzzzzzz..zzz...............

พาธ : แง๊งงงงงงงงงงงงงงงงง TwT แง๊งงงงงงงงงงงงงงง @#^!%@#&$*(#@!$^&(#@!$(

กู๋บอน : (ไม่รู้ ไม่ชี้ ไม่เห็น ไม่สนใจ... ครอกกกก....)

พาธ : ก็หนูทำไม่ด้ายยยยยย....! กู๋บอนจับลูเกียให้หนูนะ แล้วจะให้หนูทำอะไรก็ได้ทั้งนั้น! จะให้ปัดกวาดเช็ดถูห้อง จะใช้ให้ไปซื้อของหิ้วของ หรือจะใช้อะไรหนู หนูก็ยอมทั้งนั้นนะ...!!!

กู๋บอน : ....งั้นก่อนอื่น ช่วยไปไกลๆ กู๋บอนก่อนละกัน....

พาธ : ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย..... กู๋บอนใจร้ายยยย ใจร้าย! ใจร้าย! ใจร้าย!!!!

กู๋บอน : Zzzzzz...................... ZzzzzZzzzz........zz..zzz....

พลันนั้น น้องพาธก็เอาหน้าจอของเครื่อง Nintendo DS Lite ที่ถูกกางออก มาประทับลงบนหน้าของผมดัง "ป๊าบ!!" พร้อมกับเสียงครวญครางงอแงบอกให้ผม "จับลูเกียซะ" จากนั้นคุณน้องแกก็เริ่มการบังคับขู่เข็ญผม ด้วยวิธีการแบบเดียวกับที่ตำรวจใช้บีบบังคับให้ผู้ต้องหายอมรับสารภาพ นั่นคือการกระหน่ำทุบตีลงไปที่แขนของผมแบบไม่ยั้ง เธอเริ่มต้นจากการทุบตีเบาๆ ไปสู่การทุบตีที่แรงขึ้นเรื่อยๆ จนถึงระดับหวดเต็มข้อ... บ้านนี้เมืองนี้ มันอะไรกันไปโม้ดดดดด มันจะไม่เหลือทางให้เดินเลยรึไง !!!

ในทีแรกผมเองก็พยายามเพิกเฉย ละเลย ไม่ใส่ใจต่อไป.... ผมพยายามจะหลับต่อไป แต่น้องพาธยังคงทำเชนคอมโบต่อไปเรื่อยๆ อย่างไม่มีทีท่าจะหยุดยั้ง เธอทุบผมไปพลาง งอแงร้องไห้ไปพลาง จนเมื่อผมจุดเบรคหรือ Stagger น้องพาธก็หวดเข้ามาเต็มๆ ข้อ... ทำให้ผมได้แต่ร้องอ๊าก อ๊ากก อ๊ากๆๆๆ .....บอกให้พอได้แล้ว

วินาทีนั้น ผมรู้สึกเสียใจที่ได้เสี้ยมสอนระบบเชนคอมโบของ Final Fantasy XIII ให้น้องพาธฟัง

ไม่คิดเลยว่าคุณน้องจะสามารถเอามาประยุกต์ใช้ได้ถึงเพียงนี้

พาธยังไม่ยอมจบเทิร์นของเธอเพียงเท่านั้น เมื่อเธอรู้ว่าแขนของผมชาไปหมดแล้ว เธอก็ลุกขึ้นยืน แล้วก็ทำในสิ่งที่ผมสะพรึงกลัวมากที่สุด นั่นก็คือการ....กระโดดเหยียบ...ร่างของผม.... เต็มๆ สองขา

กู๋บอน : อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก~..!!!! ................หยุดได้แล้วว้อยยยย!!!!

พาธ : กู๋บอนก็ต้องยอมจับลูเกียให้หนู.....!! TTTwwwTTT

กู๋บอน : จะไปจับได้ไง เจ็บแขนจะตายอยู่แล้ว ยกแขนไม่ไหวแล้วเนี่ย... เพราะพาธคนเดียว!! (สำออย)

พาธ : แง๊งงงงงงงงงงงงงงงงงง !! แง๊งงงงงงงงงงงงง (#&!^#^$@*!)($_#@(*)$*(_ @#

กู๋บอน : ไปให้อาม่าจับให้ไป๊!!! กู๋บอนหมดสภาพการต่อสู้แล้ว....

พาธ : แง๊งงงงงงงง !!!! แง๊งงงงงงงงงงงงงงงง  *#$&&*($&@!()!$&*()^#*()$*((

เสียงร้องไห้ทำลายโสตประสาทยังคงดังระงมไปทั่ว แม้ตัวผมจะสามารถเพิกเฉยละเลยไม่ใส่ใจเสียงเหล่านั้นได้ แต่หากเสียงดังกล่าวดังไปถึงการรับรู้ของผู้คนที่อยู่นอกห้อง ความบรรลัยก็อาจมาเยือนผมได้ทุกเมื่อ....

ว่าแล้ว เสียงตึง ตึง ตึง ของฝีเท้าที่ย่างก้าวเข้ามาด้วยความเร็วสูง ก็มุ่งตรงมาที่ห้องของผม พร้อมกับประตูที่ถูกเปิดออก  พี่สาวของผมโผล่หน้าออกมา และรีบถามว่า "พาธเป็นอะไร!!? บอนไปแกล้งอะไรหลาน..?"

พาธ : TAT ฮือ ฮือ กู๋บอน แกล้งหนู.... แกล้งหนู ไม่มีน้ำใจ ไม่ยอมช่วยเหลือหนู.... TTwwwTTT

บี : บอนแกล้งหลานอีกแล้วเหรอ..!!!!?

บอน : เปล่า.... เห็นมั้ยเนี่ยว่านอนอยู่...

พาธ : ไม่จริง!! กู๋บอนโกหก!! กู๋บอนแกล้งนอน... หนูแค่จะให้กู๋บอนช่วยเปิดคอมฯ เข้าโฟโต้ช๊อปให้หนู แต่กู๋บอนใจร้าย ขี้เกียจ ไม่ยอมไปทำให้ แกล้งทำเป็นนอนท่าเดียว หนูขอร้องดีๆ แล้วกู๋บอนก็ไม่ยอมช่วย ฮือออ TAT

บอน : ........................................

บอน : ............... ........ ... .. ........... ............ .................. ............. .. ...

ผมพึ่งจะรู้ก็วันนี้ว่าการจับลูเกีย ก่อนอื่นเราต้องเปิดคอมฯ แล้วเข้าไปจับในโฟโต้ช๊อป...

...สุดยอดมากครับพาธ.. ที่สุดแห่งจินตนาการเลยจริงๆ.... ปรบมือให้เลย ถ้ามีตุ๊กตาทองนี่ผมคงให้ไปแล้ว

ว่าแล้วพี่สาวของผมก็ลากน้องพาธออกไปจากห้อง เพื่อนำน้องพาธไปแจ้งความให้ศาลเตี้ยประจำบ้านของผมได้ตัดสิน แต่ก่อนที่คดีจะมีคำวินิจฉัยออกมานั้น ผมขอล็อคประตูห้อง แล้วก็นอนคุ้ดคู้ต่อไปอย่างสงบสุข เพื่อเสพสมความสุขเล็กๆ ที่ยังพอหลงเหลืออยู่ภายใต้สถานการณ์อันไม่ปรกติ ที่เราต่างภาวนาว่ามันจะสิ้นสุดลงในเร็ววันนี้ ด้วยเถิด....