FF Tactics คือภาคที่สคริปต์สวยที่สุด

หลังจากแปล Final Fantasy Tactics ไป 36 หน้า แม้จะพึ่ง 1/3 ของเรื่อง

แต่ก็พอน่าจะพูดได้เต็มปากแล้วว่า Tactics คือภาคที่สคริปต์สวยที่สุด ในแง่จุดเด่นด่านการต่อปากต่อคำระหว่างอุดมการณ์ของตัวละคร โดยจากพระเอกตาใสใครด่าพี่ชายไม่ได้ ได้เติบโต เห็นวิถีโลก เลือกเส้นทางของตัวเอง และเห็นความอ่อนด้อยของตัวเอง, ในแง่โลกที่ตัวละครเยอะ แบ่งฝั่งเยอะ และล้วนมีมิติ อุดมการณ์ที่แตกต่างกระจายกันออกไปของตัวเอง 

ซึ่งนั่นก็คือผลงานจากขุมกบาลและปลายปากกาของยาสึมิ มัตสึโนะ

ส่วนระบบ Job System ที่ setting ability 5 แถบ อันนั้นก็เป็นอัจฉริยภาพของฮิโรยูคิ อิโตว ที่ทุกวันนี้มันก็ยังสนุก ไม่ได้เก่าเกินไป แถมเกมรุ่นหลังมากมายก็เอาไปเป็นรากฐาน

มาในเวอร์ชั่นล่าสุด ยิ่งใส่เสียงพากย์ที่ยัสจังไปยืนกำกับเอง ก็ยิ่งเข้าถึงอารมณ์ และแกยังแต่งสคริปต์ในฉากบดบี้ปะทะคารมเพิ่มเข้าไปได้อย่างเอ็นจอยมาก ทำให้บทสนทนาไคลแมกซ์ของเดิม ยิ่งอร่อยขึ้นไปอีก

แต่ว่าพอมา FFXII สคริปต์มันก็ไม่ได้อร่อยขนาดนั้น, การแบ่งฝักฝ่ายก็น้อยลงกว่าเดิม, แม้ระบบ Gambit ของอิโตว จะแสดงถึงอัจฉริยภาพอย่างหาที่สุดมิได้ของเขาอีกครั้ง แต่ FFXII ยังแสดงให้เห็นว่าทีมพัฒนาที่ 4 ของยัสจัง ไม่ถนัดเรื่องการกำกับคัตซีนเลย ในภาพรวมเลยกลายเป็นว่า ผมรู้สึกว่า FFXII ยังไม่มหัศจรรย์สู้ FFT ในหลาย ๆ ด้าน

ส่วนที่ใส่รูป Rebirth มาคือ

เกมบางเกม สคริปต์แม่งก็ปัญญาอ่อน

เนื้อหาก็เอาแรงบันดาลใจมาจากไปกาเมรา 2 ระบบมาเทเรีย ลิมิตเบรก แม่งก็ไปเอามาจากไยบะ บางซีนก็ไปเอาจากเจ็ตแมน โคนัน เอาแรงบันดาลใจจากวัตถุดิบยุคนั้นมาผสมกันเต็มไปหมด

แต่มันก็มีสิ่งมหัศจรรย์ ที่ยัสจังทำไม่ได้ หรืออย่างน้อยทีมพัฒนาที่ 4 ของแกในยุคนั้นก็ไม่เคยแสดงให้เป็นที่ยอมรับได้เหมือนกัน (ไม่ว่า FFT หรือ FFXII) นั่นก็คือการกำกับคัตซีน อย่างเช่นฉากที่มุมกล้องขยับจากด้านหลัง ซูมไปที่ไหล่และหน้าของคลาวด์ที่หันหลังกลับมา ภาพตัดไปที่เท้าของแอริธที่เหยียบพื้นแล้วเกิด sparkle กระจายออก ตัดไปที่โบว์ด้านหลังจากมุมด้านข้าง แล้วมุมกล้องก็สลับมาที่กระโปรงของเจ๊ก่อนจะแพนขึ้นไปที่หน้า

"มา... เอาให้มันจบ"

"ว่ากันตามตรง"

"คงจะประเมินแกต่ำไปหน่อย..."

ซีนที่ในสคริปต์ของโนจิมะ คงไม่ได้มีอะไรมากมายเลย นอกจากเขียนแค่ว่าเจ๊แอแหกมิติและกาลเวลาปรากฏตัวออกมาช่วย.... ทีมพัฒนาที่ 1 และพวกคนเรียนสายทำหนังมา แต่ไม่ได้ไปทำหนัง แม่งเอาไปยำกันสนุก แล้วแมตช์จังหวะเข้ากับเพลงของโนบุโอะ จนกลายเป็นซีนที่ทำขนตูดผมลุกตั้งชูชันได้.....

ทุกอย่าง มันก็มีคุณค่าที่แตกต่างกัน ในแบบของมันเอง