ราคาของความฝัน

จากกัปตันซึบาสะ ภาค Finals (ซึ่งไม่รู้ว่ามันจะไฟนอลจริงมั้ยยยย!?) ตอนล่าสุดซึ่งทีมฟุตบอลโอลิมปิกญี่ปุ่นกำลังดวลจุดโทษ กับทีมโอลิมปิกสเปน โดยสเปนยิงเข้าไปแล้ว 5 คน ส่วนฝั่งญี่ปุ่นยิงเข้าไปแล้ว 4 คน เรื่องราวกำลังมาถึงคนที่ 5 คือซึบาสะที่เดินออกมารำลึกความหลังก่อนเตรียมตัวเผชิญหน้า ยิงจุดโทษกับกาซิยาส (ซึ่งในชีวิตจริง กาซิยาสมันดีกรีแชมป์โลก 1 สมัย แชมป์ยูโร 2 สมัย)

บอกตามตรง ผมอยากให้ซึบาสะยิงไม่เข้า

อยากให้ลูกบอลที่พุ่งออกไป ถูกสกัดด้วยปลายนิ้วมือของกาซิยาส — ผู้รักษาประตูระดับตำนานของสเปน

ผมอยากให้ญี่ปุ่นแพ้

ผมอยากให้ความฝันที่ซึบาสะแบกมาตลอดทั้งชีวิต และชัยชนะที่การันตีเกือบ 100% ของซึบาสะนั้น “สะดุด” อีกสักครั้ง

เพราะระหว่างที่ซึบาสะกำลังยืนอยู่หน้าจุดโทษ จ้องตากับกาซิยาส

อีกฟากหนึ่งของโลก ซานาเอะ — ภรรยาของเขาที่กำลังตั้งครรภ์ลูกแฝด —

ล้มตกจากสะพานลอยในเหตุการณ์แผ่นดินไหวฉับพลัน

ซานาเอะที่ท้องแก่ กำลังจะคลอดในอีกไม่กี่วันข้างหน้า ถูกหามส่งโรงพยาบาล ต้องผ่าคลอดฉุกเฉิน

โชคดี ที่ลูกแฝดคลอดออกมาอย่างปลอดภัย

แต่แม่... วิญญาณหลุดออกจากร่างไปแล้ว (หมอบอกว่าต้องภาวนาให้ฟื้นภายใน 2-3 วัน ไม่งั้น...)

ซานาเอะบอกว่าเธอพยายามเต็มที่แล้ว จึงได้คลอดลูกทั้งสองคนออกมาอย่างปลอดภัย

แต่เธอก็เศร้าที่ไม่มีซึบาสะอยู่ด้วยในเวลาแบบนี้

เธอได้สัมผัสกับความเหงาที่ต้องเฝ้ารอซึบาสะไปทำตามความฝันของเจ้าตัว และความฝันของคนทั้งชาติ

ภาพซึบาสะยืนอยู่หน้าลูกบอลในสนามซานติอาโก เบอร์นาบิว ต่อสู้กับเสียงโห่ของกองแช่งชาวสเปน

กับภาพของภรรยาที่นอนนิ่งในห้องผ่าตัด แล้ววิญญาณหลุดออกจากร่าง บอกว่า "เหงา"

มันคือสองขั้วของคำว่า “ชีวิต”

ข้างหนึ่งคือความฝันที่ต้องไปต่อ

อีกข้างคือภรรยาที่รออยู่ข้างหลัง ซึ่งอาจไม่มีโอกาสรออีกต่อไปแล้ว

ผมอยากให้ซึบาสะพลาด

อยากให้เขารีบกลับญี่ปุ่นทันที

โดยเร็วที่สุด

เพื่อที่จะได้ไปยืนอยู่ข้างเตียงของซานาเอะ

เพื่อพูดกับเธอ อาจเป็นครั้งสุดท้าย ว่า

“ชีวิตฉันไม่ได้มีแค่ฟุตบอลและความฝัน”

“มีสิ่งที่สำคัญยิ่งกว่านั้นเสมอ ...”

“คนที่เรารัก, ครอบครัว, และความหมายของการได้อยู่ด้วยกัน”

“ขอโทษนะที่ไม่ได้อยู่ข้างกัน ในเวลานั้น”

ผมอยากให้ทีมชาติสเปน (ที่สะบักสะบอมกันทั้งทีมแล้ว)

ได้เข้าชิงกับบราซิล แล้วไปแพ้ยับให้ทีมของริวัลโด 3-0

เพื่อจะบอกว่า “ไม่มีใครได้ทุกอย่างหรอก”

ความฝันบางทีมันก็ต้องแลก ด้วยสิ่งที่สำคัญที่สุดในชีวิต

และให้เรื่องจบลงแบบนั้น

แบบที่ญี่ปุ่นตกรอบ..

ซึบาสะกลับไปพักดูแลครอบครัวที่ญี่ปุ่น..

ซานาเอะนอนนิ่งอยู่ข้างลูกแฝด (ตายหรือไม่ตายก็ได้)

โลกยังคงหมุนต่อไป การแข่งขันและทัวร์นาเมนต์ใหม่ยังเกิดขึ้นเรื่อย ๆ

แต่ซึบาสะไม่ได้เป็นแค่ “นักฟุตบอล” อีกต่อไป

ซึบาสะต้องกลายเป็น “ผู้ชายคนหนึ่ง” ที่ต้องเรียนรู้ว่า

ความฝันอาจทำให้เราบินสูง

แต่ความฝันนั้นก็แลกมาด้วยการเสียสละความสุขส่วนตัวของคนรอบข้างที่ค้ำจุนเขามาตลอด

ความรักนั่นต่างหากที่ทำให้เรายังอยากกลับบ้าน

และทำให้เรา มีที่ที่เราอยากกลับไป...

เพื่อจะไปบอกพวกเขาว่า

ただいま

และฟังเสียงสะอื้อของพวกเขาตอบกลับมา

おかえりなさい

บางที นี่อาจเป็นตอนอวสานภาค Finals ที่สวยงามที่สุด อย่างน้อยก็ในจินตนาการของผม

แต่ผมรู้... อาจารย์โยอิจิ ทาคาฮาชิคงไม่เขียนแบบนี้หรอก

เพราะในโลกของ Captain Tsubasa

ความฝันมันไม่มีวันจบ —

ตราบใดที่ยังมีลมหายใจ

“ปีก” คู่นั้นก็จะยังโบยบินต่อไป

ติดตามตอนต่อไปวันจันทร์หน้าหลัง 4 ทุ่ม