เนื้อเรื่อง The First SOLDIER ตอนที่ 11
เสียงของเกล็นตะโกนจากด้านนอกห้องเข้ามาว่า ไม่ตอบเหรอ? ฉันขอโทษเรื่องสร้อยนะ ขอโทษจริง ๆ ไม่มีวันไหนเลยที่ไม่เสียใจเรื่องนี้
ตากล้องคิดในใจว่า เราเห็นเกล็น จุดด่างดำเพียงหนึ่งเดียวในประวัติอันเพอเฟคท์ของเซฟิรอธ ในชินระมีคนเพียงแค่หยิบมือเท่านั้น ที่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เราได้ยินเสียงของเกล็นชัดเจน ราวกับว่าเขาอยู่กับเราจริง ๆ
เกล็นในชุดฮูดคลุมดำเดินเข้ามาในห้อง และบอกว่าโรเซ็นเข้าไปในส่วนลึกของถ้ำ ไม่รู้ไปโดนอะไรมา สงสัยจะอยู่คนเดียวนานเกินไป แมตต์กับลูเซีย ก็ช่วยกันตามหาอยู่ ไปช่วยกันมั้ย?
แล้วเกล็นก็วิ่งออกจากห้องไป
แองจีลถามว่าโรเซ็นเป็นใคร
เซฟิรอธก็อธิบายว่าเพื่อนของพวกเกล็น ที่ฉันฆ่าไปแล้ว
ทำให้แองจีลและตากล้องผงะ
เซฟิรอธนึกถึงอดีตว่าเขาไม่เข้าใจโรเซ็น การที่โรเซ็นบอกว่าตัวเองเป็นชาวราโดรันคนสุดท้าย ทำให้เขาเหมือนกับฉัน ก็ไม่เห็นจะเข้าใจ แต่ฉันรู้อย่างหนึ่ง ว่าเขาเป็นภัย
เซฟิรอธนึกถึงตอนอยู่บนเกาะราโดรัน ช่วงที่เตาปฏิกรณ์เริ่มการก่อสร้างแล้ว พวกเกล็นมักจะไปยืนอยู่ริมผา มองไปยังเกาะเล็กที่โรเซ็นอยู่ เกล็นบอกว่างานลุล่วงเกือบหมดแล้ว เลยมานั่งชิลกันได้ แมตต์ก็บอกว่าเขาดูสัญญาณควันที่กลายเป็นรูปร่าง ๆ ไปมาได้ทั้งวันไม่เบื่อเลย ลูเซียก็ย้ำว่าเป็นสัญญาณควันของโรเซ็น
เกล็นบอกว่าทุกวันนี้เหลือแต่พวกเขาแล้วล่ะที่ดูสัญญาณควันนั้น
เซฟิรอธบอกไม่ควรไปยุ่งกับศัตรูนะ
แมตต์แย้งว่า แต่โรเซ็นเขาช่วยพวกเรา ให้พวกเราพักด้วยอยู่พักนึงเลยนะ
ลูเซียเสริมว่า โรเซ็นเหลือแค่ตัวคนเดียวแล้ว เราไม่ควรทำเหมือนเขาเป็นศัตรู เราต้องปกป้องเขา
เกล็นบอกว่าจะทิ้งเขาไว้คนเดียวไม่ได้ ละสายตาไม่ได้ ทั้งที่ชอบทำเป็นเข้มแข็งแท้ ๆ เหมือนใครก็ไม่รู้
เซฟิรอธคิดว่าตอนอยู่ชินระเขาได้รับการแซ่ซ้องจากทุกคน แต่ไม่มีใครพยายามเข้าใกล้เขา ไม่มีใครเห็นว่าตัวตนของเขาจริง ๆ
แมตต์บอกว่าอย่าไปสนคำพูดของเกล็นมาก
ลูเซียเสริมว่าเค้าอยากพูดอะไรก็พูด
เกล็นเดินเข้าไปตบไหล่เซฟิรอธ บอกว่าเขานึกได้ละ ครั้งหน้าที่เราไปหาโรเซ็น เขาอยากให้นายกับโรเซ็นเป็นบัดดี้กัน
พวกเกล็นเดินจากไปแล้ว เหลือเซฟิรอธคิดว่าเวลาพูดถึงโรเซ็นทีไร มันทำให้เขารู้สึกกังวลอย่างประหลาด รู้สึกเหมือนไม่เป็นตัวเอง รู้สึกอ่อนแอจนไม่อาจทำอะไรได้เลย
เซฟิรอธบอกแองจีลว่าเขาฆ่าโรเซ็นไปแล้ว เกล็นก็เห็นแองกับตา
แองจีลก็งงว่าแล้วเกล็นก็มาตามหาคนที่ตายไปแล้วเนี่ยนะ มันไม่ชอบมาพากลเลย
อลิซซาบอกว่าให้เซฟิรอธตัดสินใจเองเถอะ
แองจีลบอกว่าจำที่รูปปั้นตาแก่พูดได้มั้ย เขาบอกว่าวิญญาณเหล่านั้นสั่งให้เขาตีดาบขึ้นมา วิญญาณพวกนั้นกำลังพานายหลงทาง นำพานายไปสู่ทางที่พวกมันต้องการ แล้วต่อให้นายปฏิเสธยังไง นายก็ห่วงพวกเกล็น แมตต์ ลูเซีย โรเซ็น การนึกถึงพวกเขา ทำให้นายเจ็บปวดและเสียใจ นายยังผ่านจุดนั้นไปไม่ได้ วิญญาณเหล่านั้นมันปลุกอารมณ์เหล่านี้ขึ้นมา อารมณ์ที่นายไม่อยากจะนึกถึง
เซฟิรอธก็บอกว่านายพูดถูก ฉันอยากได้มาซามุเนะ ก็ต้องพิสูจน์ว่าตัวเองคู่ควร นี่คือการต่อสู้ของฉัน หลีกทางไปเถอะ
ระหว่างเดินลงบันได อลิซซาถามว่าพวกเกล็นเป็นมากกว่าลูกน้องเหรอ?
เซฟิรอธบอกใช่ เขาเบื่อที่ทุกคนอวยเขาเป็นพิเศษ แต่พวกเกล็นคือคนกลุ่มเดียวที่ทำเหมือนเขาเป็นเด็กธรรมดา
------------------------------------------
เซฟิรอธนึกถึงอดีตที่เกล็นสงสัยว่าทำไมเซฟิรอธไม่ยอมไปดูว่าเซฟิรอธกับโรเซ็นคล้ายกันแค่ไหนนะ ทั้งที่ยังเด็ก แต่กลับพยายามทำงานสุดชีวิตเหมือนกัน
แมตต์บอกว่าเพราะพวกเขาตัดสินใจ เลือกจะทำแบบนั้นแล้ว
ลูเซียเสริมว่า เราก็ได้แค่เคารพการตัดสินใจนั้น
เซฟิรอธคิดในใจว่า ไม่เหมือนกันสักหน่อย เขาไม่ได้เลือกเส้นทางของตัวเอง ไม่ได้เอาชีวิตไปเดิมพันด้วยสักหน่อย
เซฟิรอธก็ถามขึ้นว่า “นายแค่รู้สึกไม่ค่อยดีกับพวกเราสินะ? นี่คือวิธีบรรเทาความรู้สึกผิดของนายใช่มั้ย?” โดยที่ในใจคิดว่า ฉันไม่ได้อยากพูดแบบนี้ ฉันแค่พลั้งปากไป
เกล็นบอกว่าเขาคงต้องห่วงตัวเอง รับผิดชอบการกระทำของตัวเองสินะ นายเนี่ยเจ๋งเนอะ พูดเหมือนตัวเองไม่ใช่วีรบุรุษ แต่ฉันว่านายก็อยู่บนเส้นทางที่จะกลายเป็นวีรบุรุษได้ดีเลยล่ะ เกิดมามีพรสวรรค์ดี ต้องขอบคุณพ่อแม่ที่ให้กำเนิดนายมา
แล้วเกล็นก็หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง ว่าเซฟิรอธเขินใหญ่เลย
เซฟิรอธคิดในใจว่า ก็ขัดใจหน่อย ๆ แต่ไม่ใช่ในทางที่ไม่ดี อันที่จริง… ก็ดีใจนะ ฉันคิดว่าเราอาจจะเป็นมากกว่าสหายร่วมรบ บางที เราอาจจะเป็นเพื่อนกันได้ แต่ถึงกระนั้น ก็เป็นฉันเองที่ทิ้งพวกเขาไป…
แองจีลถามว่าเล่าเรื่องที่ว่าฆ่าโรเซ็นไปแล้วให้ฟังหน่อยสิ
เซฟิรอธบอกโรเซ็นก็คนรุ่นเดียวกับเขา อยู่ฝั่งศัตรู แล้วเกล็นพยายามช่วย
เซฟิรอธนึกถึงตอนที่เกล็นมาตื๊อให้ไปหาโรเซ็น แล้วบอกว่าพวกนายมันก็เหมือนกัน ทำเป็นเก็ก ที่จริงก็เป็นเด็กเปรตด้วยกันทั้งคู่ ถ้านายสองคนได้พบกันนะ พวกเราจะแกะนายออกจากกันไม่ออกเลย
เซฟิรอธได้ยินแล้วก็ไม่อยากฟัง แล้วก็เดินหนีออกไป
พอเดินแยกมา เซฟิรอธก็นึกถึงตอนที่อยู่กับพวกเกล็น แล้วเป็นครั้งแรกที่รู้สึกสนุกขึ้นมาได้ ก็เลยคิดว่า อยากจะเจอโรเซ็นขึ้นมาเหมือนกัน
เกล็นบอกว่าดี งั้นก็ไปหาโรเซ็นกัน แล้วพอโรเซ็นรู้ว่าพวกเราทำอะไรลงไป (ฆ่าล้างเกาะ) โรเซ็นต้องไม่พอใจแน่ แต่เขาจะยอมรับหมัดทั้งหมดเอาไว้เอง จนกว่าโรเซ็นจะพอใจ ถึงตอนนั้นเซฟิรอธก็ค่อยคุยกับโรเซ็นนะ
เกล็นบอกไม่ต้องห่วง ของแบบนี้มีทริค (ละลายพฤติกรรม) ให้
แล้วลูเซียกับแมตต์รีบตะโกนขัดว่ามึงหยุดเลยยยย
เกล็นบอก ก็พาไปเที่ยว Honey Bee Inn ด้วยกันเนี่ยแหละะะ มันอยู่ใน Wall Market ที่นายจะสามารถ…
แล้วลูเซียกับแมตต์ก็พยายามหยุดดดพรี่เกล็นไว้
กลับมาปัจจุบัน เซฟิรอธบอกแองจีลว่าพวกเขาดูเป็นห่วงโรเซ็นมาก ฉันคิดว่าความยึดติดนั้น สักวันจะฆ่าพวกเขาเอง
แองจีลถามว่านายฆ่าโรเซ็นเพื่อปกป้องพวกเกล็น แล้วมาเสียใจงั้นเหรอ?
เซฟิรอธบอกโรเซ็นเป็นศัตรู สมควรที่จะเกลียด เขาไม่เสียใจอะไรทั้งนั้น
แองจีลบอกดูอาการเซฟิรอธตอนนี้แล้ว เขาไม่เชื่อ เราอาจจะแก้ไขสิ่งที่เกิดขึ้นไม่ได้แล้วก็จริง แต่เหตุการณ์นั้นมันส่งผลกับนายจนกระทั่งตอนนี้ ฉันแค่ปล่อยไว้ไม่ได้
เซฟิรอธบอกว่าอย่าต้องให้ย้ำ อย่ามายุ่งนะแองจีล
พวกเซฟิรอธเจอภาพมายาของสวนร้าง อลิซซาบอกนี่มันถิ่นของพวกมัน สิ่งที่เห็นอาจไม่ใช่ความจริง นี่คืออดีตของที่แห่งนี้ ความแค้นของที่แห่งนี้ได้ก่อตัวเป็นรูปร่าง เธอได้ยินเสียงบอกมาว่าอย่างงั้น
เซฟิรอธบอกว่าทั้งหมดแค่ภาพมายา ต่อให้เป็นของจริง ก็ไม่มีผลอะไรกับเขา ไปกันเถอะ
ในสวนนั้นเจอเกล็น เซฟิรอธวิ่งตามไป แต่แองจีลบอกว่ามันเป็นภาพมายา ต้องกังขาทุกอย่างที่เห็น ทุกอย่างที่ได้ยินด้วยนะ ถ้าอยากได้ดาบนัก ก็เอาไป ฉันไม่ขวาง แต่ฉันไม่อยากให้นายยึดติดกับอดีตจนปิดใจจากปัจจุบัน แค่อยากดึงนายขึ้นจากตม
เซฟิรอธบอกให้หุบปากเลย คิดว่านายเป็นใครกัน
แองจีลก็กวนตีนตอบกลับว่า แองจีล ฮีลลีย์ เด็กที่โตมากับสายลมแห่งบาโนราไง ท่ามกลางธรรมชาติอันกว้างใหญ่ ฉันได้เรียนรู้ว่ามนุษย์จะอยู่รอดถ้าพวกเขาเปิดใจให้แก่กันและร่วมมือกัน แม่สอนฉันให้ซื่อสัตย์กับตัวเองและนั่นจะทำให้ตัวเองภาคภูมิใจ ส่วนพ่อสอนให้เชิดชูความฝันและความหวัง ยึดมั่นสิ่งเหล่านั้นและก้าวไปยังอนาคต และอย่ายึดติดกับอดีต ฉันเติบโตมาแบบนั้น ข้อบกพร่องเดียวของฉันคือชอบไปยุ่งกับเรื่องที่ไม่ควรจะยุ่ง แต่ก็ยินดีที่ได้รู้จักนะ เซฟิรอธ
เซฟิรอธ บอกว่าเราโตมาในโลกที่แตกต่างกัน ไม่มีวันเห็นพ้องต้องกันได้
เข้าไปด้านใน เจอลูเซียกับแมตต์ในชุดฮูดสีดำ
ตากล้องถึงกับถามว่า ลูเซีย ครูฝึกที่ทรยศงั้นเหรอ?
แต่แล้วมีมือปิศาจมาจับแมตต์กับลูเซียไป
มีภาพมายาของโฮโจมาบอกให้เลือกว่า ถ้าช่วยได้หนึ่งคน จะเลือกใคร
เซฟิรอธก็รู้ว่านี่มันเป็นแค่ภาพมายา
โฮโจบอกงั้นยิ่งง่ายเลย ก็เลือกสิ แสดงความแข็งแกร่งในการตัดสินใจ หรือความอ่อนแอของการไม่กล้าตัดสินใจ แสดงให้เห็นว่านายควรค่ากับดาบนั้นมั้ย
ถ้าช่วยลูเซีย แมตต์ก็จะบอกว่าสุดท้ายเพื่อนแท้ของเขาก็มีแค่เกล็น
ถ้าช่วยแมตต์ ลูเซียจะบอกว่านี่คือชะตากรรมของเธอสินะ
เสร็จแล้วก็ต้องสู้กับ Blighted Spirit
แมตต์บอกว่ารู้ว่าเป็นภาพลวงตา แต่ยังอินไปกับมัน นั่นคือสัญลักษณ์ของความอ่อนแอ
แมตต์สลายไป เซฟิรอธบอกเขาสลัดความรู้สึกออกไปไม่ได้เลย
อลิซซาปลอบเซฟิรอธว่าหัวใจนั้นแยกระหว่างความจริงกับภาพมายาไม่ได้หรอก ความเจ็บปวดนั้นมันจริงเกินไป
เสียงของเกล็นดังขึ้นอีกว่า จะยืนอยู่ตรงนั้นทำไม มานี่สิ
แองจีลทักว่าเสียงนี้มันอะไรกันแน่? มอนสเตอร์? วิญญาณ? หรือหูแว่วไปเอง?
แต่ไม่ว่าจะเป็นอะไร นายต้องอย่าใส่ใจ และกัดฝันสู้ไปจนจบ การยึดติดอดีตมีแต่จะขัดขวางภารกิจ
เซฟิรอธถามว่าหาว่าเขายึดติดอดีตเหรอ?
แองจีลบอกถ้าไม่จริงก็พิสูจน์สิ ตัดเยื่อใยกับเกล็นนี่ซะ ไม่สิ กับภาพมายานี่ซะ อย่าแสดงความอ่อนแอ มันจะกลืนกินนาย นั่นแหละคือสิ่งที่ดวงวิญญาณที่นี่ต้องการ
เซฟิรอธจะเหวี่ยงดาบออกมา แองจีลตกใจหลบ
เซฟิรอธบอกว่าดาบเล่มนี้ ไม่พอจะทำให้นายหุบปากได้
ความฝันของเซฟิรอธ
แต่แล้วแม่ในนามเจโนว่าก็โผล่มา มาขวางปกป้องเซฟิรอธไว้ และบอกว่าเซฟิรอธทำในสิ่งที่ถูกต้องแล้ว
เซฟิรอธบอกว่าแต่เขาเป็นคนเลว จะโดนประณามก็ถูกแล้ว
แต่แม่ก็บอกว่าเป็นไปไม่ได้ เซฟิรอธไม่มีทางทำผิดอยู่แล้ว (ลูกชั้นเป็นคนดี~)
พวกเกล็นโผล่กลับมารุมเซฟิรอธ แต่แม่ก็ยังพูดว่าต่อให้ทั้งโลกเป็นศัตรูกับเธอ ชั้นก็จะอยู่คุ้มครองเซฟิรอธ
เซฟิรอธบอกว่าถ้าแม่อยู่ข้างเขา เขาก็พร้อมจะปกป้องแม่ แล้วก็วาดดาบใส่ภาพมายาของทุกคน
เซฟิรอธนึกในใจว่าเขาตามหาแม่มาตลอด แม่เป็นอย่างที่เขาคิดไว้จริงด้วย
ความฝันของแองจีล
แองจีลก็ขอบคุณพ่อ ที่ทำเพื่อเขาและแม่
พ่อบอกว่า ไม่ได้ทำแค่เพื่อครอบครัว แต่ทำเพื่อทั้งเพื่อนบ้าน ทั้งหมู่บ้าน
แองจีลบอกว่าพ่อทำให้เขาเคารพมาก
พ่อถามกลับว่า ถ้าพ่อทำเพราะหวังอะไรตอบแทน จะยังเคารพมั้ย? พ่อแต่งงานกับกิลเลียนก็เพราะเธอเกี่ยวข้องกับชินระ พ่อรู้ว่าแม่จะได้เบี้ยเลี้ยงก้อนโต แต่พอเธอปฏิเสธเบี้ยเลี้ยง ความคาดหวังก็พ่อก็แตกสลาย พ่อมีแต่ทรมาน
แองจีลบอกว่าไม่สำคัญว่าแท้จริงพ่อจะรู้สึกอย่างไร ยังไงพ่อก็ช่วยพวกเราไว้ พ่อมอบดาบนี้ให้กับผม ผมศรัทธาในตัวพ่อ
พ่อยังบอกต่อไปว่า หนี้จากการสร้างดาบนั้น ทำให้พ่อตาย
แกฆ่าพ่อ รวมถึงแม่ด้วย ถ้าแกไม่กลายเป็น SOLDIER แม่ก็จะไม่ต้องทรมานขนาดนี้
แองจีลบอกเขาเข้าชินระก็เพราะคิดว่าจะทำให้พ่อแม่สบาย
พ่อถามว่ามึงไม่เข้าใจเหรอว่า แม่เขาอยากหนีจากชินระขนาดไหน!?
แองจีลบอกเขารู้สึกได้ แต่ก็ยังคิดว่าถ้าเข้าชินระ พ่อแม่ก็จะจะยินดีที่เห็นเขาประสบความสำเร็จ พ่อสอนเองว่าให้ยึดมั่นในความฝัน ความหวัง เขาจึงเชื่อมั่น
พ่อบอกเอ็งก็เอาแต่โทษคนอื่น จะได้ไม่ต้องยอมรับความอ่อนแอของตัวเอง ยังไม่สำนึกอีกหรือไง ว่าแกทำให้พวกเราสูญเสียมากแค่ไหน
แองจีลทรุดและสับสนว่า เพราะว่าเขาไม่กล้ายอมรับความอ่อนแอของตัวเองเหรอ
แล้วพ่อก็แย่งดาบมาจากมือของแองจีล พ่อเงื้อดาบขึ้น บอกว่าตายไปชดใช้บาปซะเถอะ
แต่แล้วก็มีแสงสว่างวาบขึ้นมา ทำให้พ่อแองจีลร้องอ๊ากแล้วสลายไป เหลือแต่ดาบบัสเตอร์ซอร์ด ที่ตกลงพื้น
แองจีลลืมตาตื่นขึ้น และคิดว่ากลับมาแล้ว ฉันต้องยอมรับตัวเอง ไม่หนีอีกแล้ว… พ่อจำทริคการปลูกแอปเปิลที่พ่อสอนไว้ได้มั้ยนะ มันน่าจะได้ใช้ในสถานการณ์นี้ล่ะ
ฉันจะไม่ยอมปล่อยให้ตัวเองสับสนอีกต่อไปแล้ว
เพราะพ่อแม่ รักฉัน และดาบเล่มนี้ ก็คือหลักฐานของความรักนั้น
Post a Comment